klasa 2 d - Zesłanie Ducha Świętego

Kochani!
Witam was serdecznie i zapraszam do modlitwy:

W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.Amen

Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą,
błogosławionaś Ty między niewiastami,
i błogosławiony owoc żywota Twojego, Jezus.
Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej.Amen

Każdy z nas ma do wykonania wiele różnych zadań: jedne z nich są łatwe, proste i potrafimy wykonać je samodzielnie, inne są trudne i wymagają pomocy drugiego człowieka. 

Opowiadanie

Wiatrak

Nowy wiatrak Tertuś stał na skraju wsi. Był bardzo zadowolony. Przede wszystkim dlatego, że był nowy i wszyscy go podziwiali. I miał ogromne, piękne skrzydła, z których był bardzo dumny. Wygrzewał się w słońcu, chłodził w letnim deszczu. Ptaki przysiadały na jego dachu i wyśpiewywały piękne melodie. Nocami rozmawiał z gwiazdami i z sową, która w nim zamieszkała. W lecie zaprzyjaźnił się z pszczółką Zosią, która często przylatywała na pobliską łąkę zbierać kwiatowy nektar. Bardzo ją lubił, tylko że... Zosia często mówiła:

– Jestem dzisiaj bardzo zapracowana. Właśnie rozkwitły akacje, muszę tam pofrunąć. Bardzo się spieszę. Albo: – Nie mogę z tobą dzisiaj dłużej rozmawiać, bo zaprosiły mnie lipy w alejce w parku. Albo: – Jestem dzisiaj taka radosna! Pięknie zakwitła cała łąka, będę miała dużo pracy. A potem pytała: – A co ty będziesz dzisiaj robił?

Wiatrak zastanawiał się długo nad odpowiedzią. Zosia już dawno zdążyła odlecieć, a on myślał, i myślał, i myślał, aż cały skrzypiał z wysiłku... i nic. – Co to znaczy „pracować” i po co? Mnie jest tak dobrze – mówił do siebie, ziewając. Po upalnym lecie młynarz Maciej przywiózł ziarno. Tertusiowi spodobało się nowe towarzystwo. Ziarenka wypełniły pięknym zapachem całe jego wnętrze. Słyszał delikatny szelest ich rozmów. Był bardzo zadowolony, bo czuł się już trochę samotny. Jednak ziarenka nie były zadowolone.

 – Weź się do pracy!

– Dlaczego nic nie robisz?

– Zacznij wreszcie mleć!

– Sił ci zabrakło?!

– Kiedy wreszcie ruszysz swoje skrzydła?

– Teraz jesteśmy najlepsze na mąkę. Pospiesz się! – słyszał słowa przygany.

Tertuś nie rozumiał, o co mają do niego żal. Przecież chciał ruszać skrzydłami, ale chociaż starał się ze wszystkich sił, był za słaby. Nie mógł nic zrobić. Stawał się coraz bardziej smutny, wystraszony i bardzo samotny. Przyszła jesień. Wtedy to się stało... Pewnego jesiennego dnia wiatrak rozmawiał jak zwykle z lekkim wietrzykiem Zefirkiem.

– Jutro przyprowadzę ci kolegę. Pewnie nie możesz się już na niego doczekać – powiedział Zefirek i odleciał.

 – Jakiego kolegę? Przecież ja na nikogo nie czekam – pomyślał wiatrak.

Następnego dnia Tertusia obudziło silne uderzenie. Zaspany, nie wiedział, co się dzieje. Najpierw usłyszał skrzypienie swoich skrzydeł. Potem skrzydła zaczęły się kręcić. Poczuł, że w jego wnętrzu coś się rusza; najpierw powoli, ostrożnie, a już po chwili równomierny stukot dobiegał ze środka wiatraka. Wszystko dookoła drżało i śpiewało. Ziarenka wesoło podskakiwały. Młynarz Maciej pogwizdywał. Wiatrakowe mechanizmy grały jakąś niezwykłą melodię. Tertuś zaskrzypiał z radości. Gdzieś zniknął jego smutek i lęk. Poczuł w sobie ogromną siłę. Zrozumiał też słowa pszczółki Zosi i jej radość, gdy zbierała nektar.

 – Cześć Tertusiu! Zefirek dużo mi o tobie opowiadał – usłyszał tubalny głos.

– Jestem wiatr Wiejak.

 – Bardzo, bardzo ci dziękuję za pomoc. Tyle ci zawdzięczam... – wzruszony i szczęśliwy wiatrak ledwie mógł wydobyć z siebie głos.

Chociaż wiatrak był gotowy do pracy, nie miał potrzebnej siły, aby ją wykonać. Potrzebował mocy wiatru. Podobna sytuacja miała miejsce w życiu apostołów i często jest też tak w naszym życiu.

Pismo Święte fragment z Dziejów Apostolskich ( 2, 1-4a)

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden.          I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym...

Apostołowie dzięki Duchowi Świętemu z odwagą głosili naukę o zmartwychwstaniu Chrystusa. Duch Święty dał im moc do wykonania tego zadania. Mówimy, że także w obecnych czasach Duch Święty pomaga każdemu z nas być blisko Pana Boga i ludzi. On sprawia, że mocniej wierzymy, kochamy, ufamy. On pomaga w codziennych radościach i trudnościach, dlatego możemy przyzywać Jego pomocy

Pan Jezus zesłał Ducha Świętego na apostołów pięćdziesiąt dni po swoim zmartwychwstaniu. Każdego roku także w naszych kościołach pięćdziesiąt dni po Wielkanocy obchodzimy taką uroczystość.

A teraz czas na śpiew i taniec dla Pana Boga
https://www.youtube.com/watch?v=WNcB5eRqLKw

Praca domowa 

Napisz swoimi słowami krótką modlitwę do Ducha Świętego.  Zrób zdjęcie i mi prześlij.

Trzymajcie się cieplutko:)